වෙඩිතියන්න එපෝ..........| මටමයි වෙන්නේ

මේ සිද්ධිය වෙන කාලේ ගොඩක් දුරට කොටි කලබල තිබ්බ කාලයක්. මම සේවය කරන ප්‍රදේශයෙත් සෑහෙන බරපතල සිදුවීම් සිදුවෙච්ච කාලයක්... 2006 අවුරුද්ද වගේ මට මතක විදියට. ඉතින් හැමෝගේම හිතේ තිබුන කොයි වෙලාවේ හරි මොනයම් හෝ අනතුරක් වෙයි කියන බය. ඒ දවස් වල අපි කට්ටියම ක්වාර්ටස් එකේ නැවතිලා හිටයේ. විශේෂයෙන් බස් එකේ නිතර යන එනවට ගෙදරිනුත් වැඩි කැමැත්තක් දැක්වුවේ නැති නිසා සහ ගොඩක් අය දුර බැහැර සිට සේවයට පැමිණෙන නිසා ( මට නම් ඉතින් පැයක දුර )

ඉතින් මේ කියන දවසේ අපේ කාර්යාලයේ රුස්වීම් ශාලාවේ තිබුනා පොඩි උත්සවයක් ... පළාතේ ඉන්න මැති ඇමතිවරුන් සහ ආයතන ප්‍රධානීන් වගේ උදවිය එහෙමත් ඇවිල්ලා හිටියා. උත්සවයේ වැඩ කටයුතු වලට පොඩි පොඩි උදව් පදව් කරලා එහෙම වැඩේ පටන් ගත්තට පස්සේ මම හිමීට මාරු වුනා ක්වාර්ටස් එකට. කම්මැලිකම යන්නත් එක්ක අපේ කාමරේ තිබ්බ කම්පියුටර් එකේ තිබ්බ මාරාන්තික ක්‍රීඩාවක් කරන්න පටන් ගත්තා. ඉතින් මාත් වීරයා වගේ අතට අහු වෙන හැම එකාටම වෙඩි තිය තිය... ඒ මදිවට ස්පීකර් වල සද්දෙත් වැඩි කරගෙන සම්පූර්ණයෙන්ම ගේමට ආවේශ වෙලයි හිටයේ (දන්නවනේ ඉතින් ගෙම් ගහන්න ගත්තම මෙලෝ සිහියක් නෑ නොවැ) 

ඔහොම ටික වෙලාවක් ඉන්නකොට මට කාමරේ ජනේලේ පැත්තෙන් පොඩි සද්දයක් ඇහුන නිසා මම ඒ පැත්ත බැලුවා..... බුදු අම්මෝ මෙන්න ජනේලේ අයිනෙන් කළුම කළු මිනහෙක් මගේ දිහාවට තුවක්කුව කොටයක් දික් කරගෙන ඉන්නවා. මිනිහගේ ඔළුවෙන් භාගයයි මට පේ‍න්නේ. ඉහින් කනින් දාඩිය දාන්ඩ ගත්තා.. ඒ මදිවට කකුල් දෙකත් වෙව්ලනවා... | අද නම් බඩු ෂුවර්, මූ දැන් මට අනිවා වෙඩි තියෙනවා, නැගිටලා දුවනවද? නැත්නම් ඇඳ අස්සට රින්ගනවද? එක්කෝ මූ මට වෙඩි ති‍යන්නේ නැතිවෙයි... මෙච්චර ලොකු ලොකු පොරවල් රැස්වීමේ ඉන්දැද්දි මං වගේ අහිංසකයෙක් මරලා මුන්ට මොකටද? | මට දැන් මේ ඔක්කොම හිතෙනවා... කෑ ගැහෙන්නෙත් නෑ.............

හිතට හයිය අරගෙන හූ කියාගෙන දුවන්න කියලා හදනකොටම... මෙන්න අර ත්‍රස්තවාදියා‍ පොඩි හිනාවක් එහෙම දාගෙන තුවක්කුවත් පැත්තකට කරලා මගේ දිහා හොඳට බලලා ඇහුවා .... ආ... මල්ලි බය වුනාද කියලා...

හත්දෙයියනේ මේ අපේ ඩැයිවර් අයියනේ .... තව පොඩ්ඩෙන් දිව්වා නම් එහෙම හතර විලි ලැජ්ජාවයි..... ඒ අස්සේ මෙන්න මේක මට නොන්ඩියට හිනත් වෙනවා...  ඒ මදිවට මේකා ගිහිල්ලා රසකර කර කථාව අනිත් එවුන් ටිකටත් කියනවා...


බැරිවෙලාවත් දිව්වා නම් එහෙම වසලා හමාරයි........